obcy język, dowcip zajmuje drugie miejsce tuż za poezją rymowaną (podczas gdy miłosne namowy i zaklęcia - Barbara udaje tylko, że nie zdaje sobie z tego sprawy - znajdują się na jednym z ostatnich miejsc listy, jeśli w ogóle wymagają tłumaczenia). Dotyczy to szczególnie sytuacji, w której dowcip jest wschodnioeuropejski i opowiadany w dowolnym miejscu na zachód od Łaby. Milan z powieści Skvoreck`y'ego, nie będąc bynajmniej tytanem intelektu, pojmuje tę oczywistość instynktownie i natychmiast.<br> Umysły bardziej wyrafinowane dochodzą do tej samej prostej prawdy nieraz i przez dwanaście lat. Mam tu na myśli słynne wyjaśnienie Antoniego Słonimskiego, który na pytanie, dlaczego po dwunastu latach londyńskiej