ust i wzmagając uśmiech bierze sobie bez pytania papierosa z podarowanej mi paczki.<br>Po tym intermezzo wszystko powraca do poprzedniej sytuacji. Monotonia patosu opowiadania, monotonia patosu słuchania, monotonia wyższej mądrości uśmiechu. Z nudów zaczynam sobie wyobrażać, że i ja jestem Niemcem i angażuję się w ich atmosferę patriotyzmu. - ... - szepcę sobie w duchu i widzę rozległy kraj, piękny, pełen czystych, porządnych miast, uroczych zakątków, zamieszkanych przez potęgę myśli największych filozofów, potęgę piękna największych muzyków. Czuję łączność ze starymi mitami, bogami Walhalli i całym światem bajecznym wkoło Renu. Moja dusza obleka się w kształt czystości, porządku i sumienności. Zaczynam z zapałem przysłuchiwać się żołnierzowi