rzeczywistości zaś stawał się coraz bardziej obcy narodowi"&lt;/&gt;, a Adam Müller - w drezdeńskim wykładzie Über die dramatische Kunst (1806) - kwestię ludu złączył wprost z ideologią narodową, z ludem wiązał nadzieje na budowanie narodowej jedności i tej idei podporządkował wizję teatru. Podobne poglądy głosił Ludwig Tieck, wymagający od młodych dramaturgów tworzenia w duchu narodowym. Gdzież są ci, którzy tworzą sztukę niemiecką? - pytał, "który z nich pojmuje głębokie przesłanie własnych słów?".<br>Sytuacja zmieniła się natychmiast po zniknięciu napoleońskiego zagrożenia. Już w 1812 roku Friedrich Schlegel, a w 1813 mocniej jeszcze Eichendorff, wysuwali postulat, by dramat wyrażał idee nie tyle już narodowe, ile przede wszystkim