jak rośnie w nim strach i przerażenie. To koniec - pomyślał. Nie, nie - trzeba coś zrobić! Uśmiechnął się i z zadowoleniem na twarzy śmiało spojrzał w stronę pobliskich krzewów, prosto w oczy dzikiego zwierzęcia. Teraz dopiero spostrzegł, że w wielkich, smutnych oczach potwora błyszczą ciężkie, duże łzy. Po chwili nieruchomego trwania w miejscu zdecydował się wyciągnąć rękę w kierunku smutnego zwierzęcia. Współczuję ci - powiedział - ale nic nie mogę dla ciebie zrobić. Spieszę się, jak zwykle. Biedne zwierzę spojrzało na niego błagalnie, jakby prosząc o coś. Wysunęło ogromny jęzor i polizało go po wyciągniętej dłoni. Czuł, że dotyk jest szorstki, a zarazem ciepły. No