na ukoronowaną głowę węża oplatającego drzewo i wzdrygnął się. <br>- Podajcie mi młot! - zawołał. - Wiem już, co uczynić! <br>A kiedy podano mu narzędzie, którego żądał, podniósł je i stał tak przez chwilę nieporuszony w snopie światła wdzierającego się do świątyni przez wysokie, gotyckie okno. Pod gwiaździstym sklepieniem drżały zdobyczne chorągwie. <br>Ludzie w milczeniu czekali chwili, w której srebrny starzec uruchomi swoje dzieło. <br>- Patrzcie, jak zmieniła mu się twarz! - szepnął ktoś dostrzegłszy bladość na licach zegarmistrza. <br>- Gotów omdleć! - zaniepokoił się burmistrz. <br>Ale w tej właśnie chwili mistrz Toruńczyk spuścił młot i z całej siły uderzył obuchem w zegar. Zazgrzytały zębate kółka i koła. Jęknęły