wyglądało, skoro pisarze oświecenia z taką zajadłością i przy każdej okazji atakowali romanse dziadów. Raził ich nie tylko prymitywizm myślowy, głupota i skłonność do bajd; słusznie widzieli w tej literaturze szkołę narodowego infantylizmu i swoistego idealizmu.<br>Jest paradoksem, że owe fabuły, stanowiące obrok duchowy przodków, są z reguły cudzoziemskiej proweniencji, w najlepszym wypadku adaptowane dzięki powierzchownej kosmetyce. Wszak ideologia sarmatyzmu, nakazująca dumę ze starożytnego pochodzenia i ze szczególnych cech plemiennych ("&lt;q&gt;nam Polakom w sukience wolności tak przystoi, że jakoby ją do nas, do natur i geniuszów naszych &lt;orig&gt;przymuskał&lt;/&gt;&lt;/&gt;" - pisał J. Ostrowski-Daneykowicz w &lt;name type="tit"&gt;Swadzie polskiej i łacińskiej&lt;/&gt;), skłaniała do pogardy dla obczyzny