przeciągały leniwie jak koty. Moje doznania mógłbym opisać jako spokojny zachwyt nad wspaniałością natury. Pożeracz Chmur senny, najedzony i pogodzony ze światem, przesyłał osobisty komunikat, który można zawrzeć w jednym zdaniu: "Tak dużo wody i tak daleko ode mnie...!" Momentami jednak jego myśli odrywały się od przyziemnych spraw i wędrowały w nieznane mi rejony, w których być może zorientowałby się Stworzyciel, kontrolujący samą materię, albo Wędrowiec zaginający przestrzeń. Wtedy na nowo uświadamiałem sobie, kogo mam u swojego boku - pokrętną smoczą osobowość obleczoną w piętnastoletnie ludzkie ciało. Cóż za tajemniczym stworzeniem był mój towarzysz. Kto i kiedy odkryje wszystkie sekrety jego rasy?<br>Między