Piękno etruskich waz, egipskich rzeźb, greckiej architektury każe nam je podziwiać jako fenomen kulturowy, w którym indywidualna wyobraźnia artysty została podporządkowana zbiorowemu doświadczeniu. <br>Podobnie jest ze sztuka ludowa osadzona w tradycji regionu. Wyróżnikiem jej bywa regionalny lub miejscowy styl, wyraźne cechy charakterystyczne, występujące w dłuższym przebiegu czasu. Pojęcie stylu stosowali w odniesieniu do sztuki ludowej historycy sztuki: Józef Grabowski i Ksawery Piwocki. Obaj, jeśli tak można powiedzieć, wyrwali tę sztukę z objęć etnografów, spojrzeli na nią jak na suwerenne zjawisko artystyczne wysokiej miary. W odróżnieniu od etnografów czy socjologów kultury obaj zwracali mniejsza uwagę na uwarunkowania społeczne, kulturowe, a także psychologiczne twórczości