się jej rozdzielenia, aby również Czarnogóra uzyskała niezależność. Tej secesji sprzeciwiła się Unia Europejska. Zdecydowały obawy, że kolejny rozwód stanie się impulsem dla ożywienia ruchów separatystycznych na Bałkanach, przede wszystkim dla wzmocnienia żądań kosowskich Albańczyków, którzy chcą z tej serbskiej prowincji uczynić niezależne państwo. W końcu w lipcu 2003 r. - w oparciu o kompromisowe porozumienie - proklamowano wspólne państwo pod nazwą Serbia i Czarnogóra. Oba człony otrzymały bardzo dużą samodzielność - mają wspólną tylko politykę zagraniczną i obronną. W zakresie gospodarki i finansów każdy z dwóch członów rządzi się samodzielnie. <br>Okazało się, że takie rozwiązanie uniemożliwia sprawne funkcjonowanie państwa. Co więcej, brak jednolitych systemów gospodarczych