mroki, nie znane nikomu!<br><br>Ręko, nadmierna Ręko,<br>W pięść modlitewną się złóż!<br>Męko, nadmierna Męko,<br>Zmalej i skurcz się i znuż!&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;ŻOŁNIERZ&lt;/&gt;<br><br>Wrócił żołnierz na wiosnę z wojennej wyprawy,<br>Ale bardzo niemrawy i bardzo koślawy.<br><br>Kula go tak schłostała po nogach i bokach,<br>Że nie mógł iść inaczej, jak tylko w podskokach.<br><br>Stał się smutku wesołkiem, skoczkiem swej niedoli,<br>śmieszył ludzi tym bólem, co tak skacząc boli.<br><br>Śmieszył skargi hołubcem i żalu &lt;orig&gt;wyrwasem&lt;/&gt;<br>I żmudnego cierpienia nagłym wywijasem.<br><br>Zwlókł się do swej chałupy: "Idź precz popod płoty,<br>Niepotrzebny nam skoczek w polu do roboty!''<br><br>Pobiegł do swego kuma, co w kościele dzwonił