nastroje - od głupstwa, pustoty, ba, grubiaństwa do cielesnej zgrozy i patetycznego krzyku - i miesza style, zamiast pilnować równego, wykwintnego (nawet w skatologii) tonu wypowiedzi.<br>Gombrowicz jest także bardziej wieloznaczny. Jest to ostatnia cecha, która płynie z dystansu do formy i konwencji operetkowej. Pomyślmy nad zakończeniem. Zmartwychwstaje Albertynka: czyżby więc - wszystko w porządku? Można by tak sądzić. Ale przecież fabuła została ujęta w cudzysłów operetki, symbole skompromitowane błazeństwem. Czy to więc radosne objawienie? Czy raczej sceptyczna driwna? Wyznanie wiary czy szydercza finta? Co o tej goliźnie myśleć? Tak, Gombrowicz ma słuszność mówiąc, że jego sztuka "żyć zaczyna dopiero na scenie". Jej sens pozostaje