harmonii domostw i uporządkowanych ogrodów. W dziełach Szekspira widziano odblask nie "kultury" lecz "natury", rozumiejąc pod tym nieregularność, dzikość, brak zgrabności, poloru języka.<br>Nie wątpiono w jego geniusz, objawiający się w przedstawianych charakterach i w mocy jego wyobraźni kreacyjnej. Tyle, że ograniczano to pojęcie do zdolności ukazywania obrazów lub rzeczy w porządku i sposobie przez nie narzucanym lub układania ich wedle porządku odmiennego niż powszechnie przyjęty. Nadnaturalność w jego dramatach traktowano jako przedstawienie namiętności umykających władzy rozumu (tak w Hamlecie) lub wiązano je ze sferą fantazji i snów. A ponieważ dramat był traktowany jako imitacja życia, zatem i charaktery analizowano wedle kryteriów