wyszkolonej dla rozpracowywania "ideowych inteligentek z Solidarności". To odebrało jej jakże niezbędną dla uprawiania zawodu ciekawość nie znanego człowieka. Pisanie pozostało dla niej jedyną szansą utrwalenia rzeczywistości, <br>&lt;gap&gt;<br> Jednak unikanie aury historyczności i konkretnych historycznych odniesień - zwłaszcza do ostatniej wojny - też kłóciłoby się z duchem czasu, bo ludzie odczuwali jednak coś w rodzaju powtórki (albo paru powtórek naraz) z historii, bo nawiązania do okupacji pojawiały się w powszechnie znanej symbolice i w języku, bo - wreszcie - w konkretnych losach występowały elementy ciągłości i powtarzalności. Mógł Władysław Bartoszewski dopisać swoje wspomnienie z internowania do pamiętnika więźnia czasów hitlerowskich i stalinowskich; mogła - w całkiem innej konwencji