stole kobietę z ropniem opłucnej i przełknął to wspomnienie z takim trudem, jak gdyby cierpiał na dysfagię: "Zbyt po znachorsku traktowałem miłość - myślał - trzeba było od razu wziąć ją pod mikroskop!"<br>Dotychczas odnosił się do tego popularnego uczucia jak do nieszkodliwego zaburzenia w organizmie, powiedzmy, lekkiego podrażnienia błon śluzowych, coś w rodzaju kataru erotycznego. Lecz gdy się przekonał, że ostry stan kataralny może przejść w ciężki stan chroniczny, stracił wiarę w siebie i nie potrafił odnaleźć jej więcej. Miłość jego przerosła wszelkie oczekiwania. Było to wprost jakieś hiperamoris. Nie podejrzewał nawet siebie o zdolność do takiej hipertrofii uczuciowej.<br>Z początku usiłował bronić