takie jak temat wzięty z dziejów narodowych czy ograniczone elementy widowiska.<br> Zgodnie z założeniami poetyki, tragedia, najwyższy gatunek dramatyczny, idealizowała narodowe dzieje, podnosząc je do wymiaru pięknej i wzniosłej utopii wiecznego ładu, zarazem uniwersalnego i polskiego. Konkretne wydarzenie z przeszłości poddawała działaniu rygorów gatunkowych, stałych schematów konfliktów moralnych, wyrażających wiarę w ukryte uzasadnienie boskiego planu historii. Nie tylko budziła dumę obrazem minionej wielkości, ale też nadzieję powrotu do utraconego raju, z którego tylko na chwilę, wskutek przemijającego oddziaływania obcego zła, nas wygnano. Los Wężyka jako tragediopisarza został wyznaczony już w momencie wyboru pierwszej, jeszcze tłumaczonej tragedii, wielkiego Sofoklesa &#150; nie zaś wielkiego