ja. Ani Kaczanowski, ani Ostrowicki. Pan profesor Gąsowski podniósł się i powoli zbliżył się do<br>pierwszej ławki. Spojrzał głęboko w rozumne oczy chłopca i długo się w nie wpatrywał.<br>- Czy to mają być nowe kpiny? - zapytał cicho.<br>- Nie, panie, profesorze. Ani dotąd nikt nie kpił, ani ja bym się nie ważył. Pan profesor może nawet o tym nie wie, że kochamy pana profesora uczciwie i serdecznie.<br>- I ty?<br>-- I ja... Tylko że ja jestem zbrodniarz! Ja jestem winien wielkiego szachrajstwa, a nie mogę patrzeć na to, jak pan profesor... Głos mu się załamał i uwiązł w gardle. Cała klasa patrzyła na