oczy ich spotkały się. Teofil drgnął. Wychyliwszy się z ławeczki, na <br>której siedział, z jedną nogą na stopniu powozu, biegł spojrzeniem za czapką <br>zsuniętą na tył głowy, póki nie utonęła w ciżbie.<br> Nadleciał oddział konnej policji, manifestanci przesunęli się ku środkowej <br>jezdni i zwolniwszy kroku zaczęli śpiewać hymn cesarski. Grodzicki, wachlując <br>się kapeluszem, w zadumie patrzył na pochód. "Namiestnik ma rację-myślał. Wojny <br>nie będzie. Któż byłby tak szalony, aby sądzić, że to państwo jest zdolne do <br>czynów awanturniczych i bohaterskich"<br> Lecz pani Zofia, chwytając go za rękę, pytała co chwila:<br> - Biniu, co oni krzyczą?<br> Grodzicki tłumaczył jej cierpliwie wybuchy patriotyzmu