cztery koany <br>ze zbioru Zapiski z Błękitnego Urwiska (chiń. Biyanlu; jap. Hekiganroku). Zbiór <br>ten został zapomniany i kiedy odkryto go w 1766 roku, przedstawiciele <br>szkoły soto zakwestionowali autorstwo Dogena, które zostało ostatecznie <br>potwierdzone dopiero w roku 1935. <br>&lt;page nr=125&gt;<br>Niektórzy badacze zwracają uwagę na to, że bezpośredni następcy <br>Dogena nie przywiązywali największej wagi do medytacji i dlatego po śmierci <br>Dogena w szkole soto przede wszystkim praktykowano koany. Fakt, że <br>teoria wyższości medytacji nad praktyką koanów nie była rozwijana przez <br>uczniów Dogena, może świadczyć o tym, iż nie była ona najważniejszym <br>aspektem jego nauk. Do XVII wieku praktyka koanów zdominowała inne <br>formy praktyki religijnej