nie można zaufać, bo wcale nie jest tak stały, jak wielkość padającej na ziemię energii słonecznej. Jako że ludzkości przybywa w postępie geometrycznym, ten gejzer bije wciąż wyżej.<br><br>2.<br>Oto zatem dwa obrazy: zamierającego w bezruchu i oszalałego wahadła. Między nimi, jak można domniemywać, pojawia się obraz wszechświata - idealnego zegara wahadłowego. Wcześniejsze epoki pracowicie zmierzały do tego obrazu. Późniejsze zajmą się grzebaniem w trzewiach tego zegara, póki nie rozpadnie się na osobne trybiki.<br>Zegar wahadłowy pierwszy zbudował w 1657 roku Christian Huygens. Odkrył on, że ruchy wahadła są izochroniczne, mogą zatem być miarą czasu, choć wahadło potrzebuje (ze względu na niemożliwe