przerwałam. <br>- Nic, nic... Zaśmiałem się, bo mnie pani pochopnie do turystów zaliczyła... Ja nóg nie moczę w Historii... ja raczej nad jeziorem staję, patrzę na jego brzeg, gdzie jeszcze resztki warowni... Ja... śladów ludzkiej obecności szukam na tej ziemi, co zawsze &lt;hi rend="spaced"&gt;sama&lt;/&gt; i coraz to inni najeźdźcy zamkami ją obsadzają, wałami, bunkrami... Szanuję te wody, co odbijały sylwetki naszych ojców, biegnących i padających... Mój ojciec był między nimi. <br>Wstała i nim zdążył się zdziwić, porwała jego rękę i pocałowała. Usiadła i patrząc mu w oczy powiedziała: <br>- Ja o przebaczenie proszę. Pan profesor nie turysta. Oj, nie. Kto tak mówi... ten czuje