myśl odejścia z nimi, bo mi już właściwie na niczym nie zależało. Byłem jak wypalony piec. Front zbliżał się szybko i któregoś letniego dnia dowiedziałem się o wybuchu powstania w Warszawie. Wiadomość ta wstrząsnęła mną do głębi i w pierwszym porywie chciałem biec i na oczach Basi zrehabilitować się w walce. Ale w okolicznych lasach tak się bili i nikt już w ogóle nie wychodził po zmroku z domu, że trwałem bez ruchu, wsłuchany w rozlewające się po horyzoncie echa wystrzałów i sparaliżowany nie tyle strachem, ile przekonaniem o bezowocności każdego mego wysiłku. Wiedziałem przecież, że los pozostawi mnie tak długo