wymykające się spod czepków. Myślę sobie, że tak musiały wyglądać "tricoteusy" lżące dumnego arystokratę na szafocie. Klaus usiłuje opanować sytuację, zasłania &lt;page nr=65&gt; mnie własną piersią, rozpędza, krzyczy (to nie jest jeszcze ten krzyk zasadniczy, Klaus nie dziwi się dezorganizacji sali: wobec tamtego okropnego zdarzenia jest to tylko konsekwentny krok naprzód w waleniu się świata), a ja stoję blady, ze skrzyżowanymi rękami i rzeczywiście muszę wyglądać jak dumny arystokrata na szafocie. Na szczęście Suzanne wcześniej odeszła od stołu i nie widzi tej sceny. Podchodzi panna Birmin.<br>- Szkoda, że nie może pan zobaczyć, jaką ma pan głupią minę - mówi i oddala się ogromnie zadowolona.<br>Klaus