postaci pięknej kobiety z rozwianym sztandarem w podniesionych rękach.<br> Czuł w sobie teraz spokojną dumę wierności - nic tchórzliwego, nic z przywyknięcia czy nałogu, nic z codziennego lęku zwerbowanych dusz. A przecież od wielu miesięcy czas był nie tylko dla śmiałych, ale także dla tchórzów i panikarzy, wszystko naokoło zdawało się walić i rozsypywać, jak podczas trzęsienia ziemi. Jak liście w burzy kołowały w ludziach rozsypane nagle pojęcia i wyobrażenia. Przypomniał sobie słowa, jakie usłyszał niedawno podczas wakacji z ust własnego syna, studenta gliwickiej politechniki. Była tam mowa o niebezpieczeństwach, grożących ideom, kiedy stają się religią państwową - tak jakoś chłopak się wyraził