Typ tekstu: Prasa
Tytuł: Literatura
Nr: 2
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 1984
Tytuł: Literatura
Nr: 2
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 1984
istocie człowieka.
Nieco dalej zaś napisał autor Dżumy. Nigdy jeszcze i w żadnej epoce nie atakowano rozumu z większą gwałtownością niż w naszej.
Mit Syzyfa ukazał się u Gallimarda w 1942 roku, kiedy irracjonalizm ludzki zdawał się sięgać zenitu. Camus doskonale wiedział, jakie są źródła tego irracjonalizmu i wybrał czynną walkę z nim. Nie był to irracjonalizm filozofów, artystów, zblazowanych pięknoduchów. Był to irracjonalizm ludzkiego stada, popychający je na krawędź szaleństwa - irracjonalizm krwi, rasy, irracjonalizm zbrodni. W eseju Człowiek zbuntowany znów jednak wraca ujęcie irracjonalizmu jako znaku epoki - znaku, którego nie da się wymazać. Oto epoka przeniknięcia odrazą do zimnych, rozumowych
Nieco dalej zaś napisał autor Dżumy. Nigdy jeszcze i w żadnej epoce nie atakowano rozumu z większą gwałtownością niż w naszej.
Mit Syzyfa ukazał się u Gallimarda w 1942 roku, kiedy irracjonalizm ludzki zdawał się sięgać zenitu. Camus doskonale wiedział, jakie są źródła tego irracjonalizmu i wybrał czynną walkę z nim. Nie był to irracjonalizm filozofów, artystów, zblazowanych pięknoduchów. Był to irracjonalizm ludzkiego stada, popychający je na krawędź szaleństwa - irracjonalizm krwi, rasy, irracjonalizm zbrodni. W eseju Człowiek zbuntowany znów jednak wraca ujęcie irracjonalizmu jako znaku epoki - znaku, którego nie da się wymazać. Oto epoka przeniknięcia odrazą do zimnych, rozumowych
istocie człowieka</>.<br>Nieco dalej zaś napisał autor <tit>Dżumy. Nigdy jeszcze i w żadnej epoce nie atakowano rozumu z większą gwałtownością niż w naszej</>.<br><tit>Mit Syzyfa</> ukazał się u Gallimarda w 1942 roku, kiedy irracjonalizm ludzki zdawał się sięgać zenitu. Camus doskonale wiedział, jakie są źródła tego irracjonalizmu i wybrał czynną walkę z nim. Nie był to irracjonalizm filozofów, artystów, zblazowanych pięknoduchów. Był to irracjonalizm ludzkiego stada, popychający je na krawędź szaleństwa - irracjonalizm krwi, rasy, irracjonalizm zbrodni. W eseju <tit>Człowiek zbuntowany</> znów jednak wraca ujęcie irracjonalizmu jako znaku epoki - znaku, którego nie da się wymazać. Oto epoka przeniknięcia odrazą do zimnych, rozumowych
