się niebawem skończyć, głos - zastygnąć, a język - skamienieć. Tak gadali, tak się spieszyli! Prysła nostalgiczna cisza, jeszcze do niedawna denerwująca Zygmunta, zniknął świergot ptaków, bzyczenie much, szum wiatru. Dzielnica stała się dżunglą kodów i pasłordów. Elektroniczny dźwięk zapanował niepodzielnie i zdetronizował sędziwe głosy Zatorza. Zgłupiałe psy nastawiały uszy, odpowiadały cichym warczeniem, koty dawały dyla w krzaki, a gołębie, spuściwszy w pośpiechu sraczkowe bomby, wracały do swoich baz w prześwitach dachów. Co rusz jakaś kobieta pośpiesznie otwierała torebkę i zerknąwszy na wyświetlacz, przykładała aparat do ucha: "No witaj, właśnie do ciebie jadę", "Dzień dobry... jestem przy sklepie", "Oddzwonię później, siada mi bateria