Biel kładziono na czerepie szkliwem cynowo-ołowiowym, uzyskując powierzchnię biała lub różowawa. Na tym szkliwie malowano wzór i ponownie naczynie wypalano. Cyna w szkliwie wyróżniała majolikę, a biała glinka półmajolikę. Majolikę, której wzorów należy szukać w ceramice renesansowej, produkowano w manufakturach. Półmajolika była rozpowszechniona szerzej, jeszcze do niedawna wyrabiały ja warsztaty w południowej Małopolsce, na Mazowszu i w Wielkopolsce. W zdobnictwie białej ceramiki występowały przede wszystkim motywy roślinne, gałązki kwiatowe, bukiety, a także ptak lub ptaki zdobiące dno misek. Szczególnie interesująca była ceramika z Łążka Ordynackiego. Ośrodek ten, pochodzący z ostatniego ćwierćwiecza XIX w., rozwinął się pod wpływem garncarzy rzeszowskich, którzy