winem tlenu. Taki napój<br>miał wzmacniać siły i ożywiać aktywność żołądka. Nawet<br>przy pracy nie opuszczała go troska o zdrowie: w gabinecie<br>rozwieszał na krześle białą chustkę, aby przypominała<br>o chwili odprężenia i ruchu. Na spacerze oddychał wolno<br>i przez nos w obawie przed świeżym powiewem. Niezmienny porządek<br>dnia oszczędzał wątłe siły i chronił wrażliwą<br>strukturę psychiczną przed nieoczekiwaną wizytą, groźną<br>dla spokoju wewnętrznego jak świeży powiew i mgła dla<br>płuc. Związany szeregiem narzuconych sobie ograniczeń<br>wegetował podobny do rośliny w sieci drutów: życie uczuciowe<br>było skrępowane jak płuca i serce ugniecione klatką<br>piersiową.<br><br> Upór, z jakim obstawał przy regulaminie życia