do nich zacząłem nieśmiało przyłączać, w miarę poznawania ich repertuaru, przeważnie ludowego (nigdy nie śpiewali np. romansów cygańskich). Jednak częściej przysłuchiwałem się, zafascynowany, tej spontanicznie, organicznie płynącej z nich muzyce. <br> Ten "śpiewający", ostatni rozdział mojego pobytu w Szczorsach zaczął się więc i upływał pod opiekuńczym okiem czarodziejki Paszy, chorobliwie szczupłej, wątłej, młodej istoty o twarzy, na której piękne, duże, szare oczy świadczyły o sile ducha w tym wątłym ciele. Jeszcze na fotografiach pozostał ślad jej niezwykłej do niedawna urody. Nie nazbyt w życiu szczęśliwa wskutek niefortunnego chyba małżeństwa (mąż jej nie pojawił się w Polsce i nie poznałem go) pochylała się