czyhał na niego już w chwili, gdy Bóg-Słońce na Niebo-Morze w swej łodzi wypływał o świcie. Według najstarszych wierzeń, doganiał go wreszcie pod wieczór i połykał wraz z łodzią, a wówczas Ziemia pogrążała się w ciemnościach i wszystko mrok ogarniał; aby noc się uniosła, sprawić trzeba było, aby wąż, Nakiem również zwany, wypluł połkniętego Boga. Temu celowi służyły modły kapłanów. Według bardziej rozpowszechnionych podań, Apep czy też Nak nigdy Boga nie doganiał, a noc zapadała, gdy Bóg wreszcie, po przebyciu nieba, krył się przed nim za szczytami gór, albo i pod ziemią. To jednak, że Apepowi nie udawało się