punktowane miejsce. Jeździł wtedy bardzo dynamicznie. Andrzej Bachleda "Ałuś" wspomina: - Do Sapporo pojechałem świetnie przygotowany, ale w nie najlepszym nastroju. Wprawdzie był ze mną trener Andrzej Roj, lecz brakowało mi jakiegoś kolegi zawodnika. Mój młodszy brat Janek miał świetne wyniki i byłem pewien, że zostanie on wysłany na Olimpiadę. Niestety, wbrew zdrowemu rozsądkowi, pozostawiono go w domu. To był dla mnie duży cios (L. Fischer, J. Kapeniak, M. Matzenauer, Kronika śnieżnych trasa, Warszawa 1977, s. 148). Ale Jasiek "zawziął" się, zacisnął zęby i efektem tego były coraz lepsze wyniki. Jeździł mniej nerwowo, spokojniej i rzadziej wypadał z trasy. W 1972 r