mówiłam ci o niej.<br>- Nieważne - odrzekłam.<br>- Tak długo nie było widać - powiedziała z rozpaczą. - Aż nagle, od tygodnia...<br>- Powiedziałaś matce?<br>Aż wstała.<br>- Nie mogę jej martwić!<br>- Będziesz musiała! - odrzekłam. Zgarnęłam płaszcz z krzesła. Spytałam gestem, czy też wyjdzie.<br>Ubrała się z pośpiechem. Płaszcz obciskał ją jak gorset, jeszcze trochę, a wcale się nie dopnie.<br>- Przesunę guziki - szepnęła.<br>Matka Jany zawołała nas z kuchni. Było to wielkie pomieszczenie z dużym oknem, z drzwiami prowadzącymi na tak zwane kuchenne schody dla służby. Służby nie było, schody zostały, wbiegałyśmy nimi z Janą z podwórka, aby było szybciej.<br>- Nie siedźcie za długo w parku - przestrzegała