reprezentatywne dla sporej części środowisk opozycyjnych.<br> Postawę Wernera i tych środowisk określić by można jako ograniczony, samokontrolujący się krytycyzm. Krytycyzm ów był efektem rewizji rewizjonizmów (historycznych i literackich), cechował się opozycyjnością i nieufnością wobec (wcześniej aprobowanych!) postaw szyderczych i sądów obrachunkowych. Najchętniej nazwałabym go krytycyzmem urazowym - a to dlatego, że wchłaniając w siebie traumatyczne doświadczenia Marca, obezwładniał przekonaniem, że wszelka władza sądzenia, spontaniczna wolność krytyki podlega politycznej manipulacji; że krytyk i rewizjonista nie są właścicielami treści przez siebie formułowanych, ponieważ publicznie je interpretuje i wypacza policjant.<br> Zgodnie z tym obezwładniającym przekonaniem Andrzej Werner przedstawia przygodę literacką szyderców lat sześćdziesiątych. Przypominając, że