zwilgotniałymi z uczucia oczyma. Liliana wręczyła mi różyczki. Wycisnęła na mych ustach namiętny pocałunek szepcąc: "Nigdy cię nie zapomnę", a Zdzisio ucałował mnie w oba policzki: "No to cześć, chłopie! Pamiętaj! Dzwonisz do mnie w Warszawie!" Pociąg ruszył i oto odjeżdżałem ku nieznanemu pozostawiając mych troje przyjaciół. Ten tydzień na wczasach był mimo wszystko najbardziej beztroskim epizodem w mym smutnym życiu. Tłukąc się na twardej ławce do Warszawy powinienem był się więc spodziewać jakiegoś nowego ciosu.<br>Chwilowo nic go nie zapowiadało. Przed Warszawą wyrzuciłem za okno różyczki Liliany, a gdy tylko pociąg przystanął na Dworcu Wschodnim, wyskoczyłem na peron: będzie czy