charakter swego malarstwa. I choć przeszli do<br>historii sztuki, to przecież nie wszystkim, co po sobie zostawili.<br>Kazimierza Podsadeckiego i Henryka Berlewiego cenimy głównie za<br>osiągnięcia w malarstwie abstrakcyjnym, a nie za późniejszą twórczość<br>figuratywną. U Zygmunta Menkesa ciekawszy był wcześniejszy okres<br>paryski aniżeli późniejszy &#151; amerykański. Wlastimil Hofman z wczesnych<br>lat XX w. i Wlastimil Hofman po roku 1925 to właściwie dwaj różni<br>malarze. Znacznie lepiej zaczynali, aniżeli kończyli &#151; Rafał<br>Malczewski, Stanisław Dębicki, Wojciech Weiss. Ale też bywało i na<br>odwrót; dopiero u schyłku życia własny styl, który zapewnił im<br>artystyczną nieśmiertelność, wypracowali Ludwik de Laveaux, Tadeusz<br>Makowski, Tymon Niesiołowski