sztukę nie po to, żeby pokazać konkretne ludzkie postacie w sytuacji konkretnego ludzkiego konfliktu, ale po to, żeby dowieść słuszności swojej utopijnej tezy, jest - po prostu i zaledwie - napisanie kiepskiej sztuki. Taki właśnie przypadek reprezentuje cała twórczość dramaturgiczna Müllera. Ten sam duch utopii objawia się we wszystkich jej fazach, od wczesnych imitacji Brechtowskich Lehrstücke po późniejsze imitacje Becketta i Edwarda Bonda. Poza względami czysto technicznymi nie ma w niej istotnej różnicy pomiędzy odwołaniami się do poetyki "sztuki produkcyjnej" a zastosowaniami poetyki "syntetycznego fragmentu", którą Müller rzekomo samodzielnie wynalazł (aby w to uwierzyć, trzeba by przyjąć, że nigdy nie słyszał nie tylko