pana Kościuszki pamięć szanuję, bo to był ludzki pan i wojowałem pod nim, ale - bez dziedziców, dalibóg, nie można!... Teraz człowiek na żandarmskim chlebie emerytury się dosługuje, to wiem, co i jak trzeba!... I powiadam, że i asan głupstwo zrobił swojego nie patrząc, a w jakieś tam krzywdy chłopskie się wdając!... I ot, bieda z tego!<br>W tej chwili zjawiły się na stole dymiące talerze fajansowe i smakowita woń wędzonki połechtała czułe nozdrza pana Miranowskiego.<br>Kazimierz rzucił się do mięsiwa i sycił głód prędko, łakomie. Żandarm czynił to samo powoli i z namaszczeniem.<br>Pili jeszcze ciemne, słodkie piwo i po pół