i po 'oświeceniu', ale ich wspólną cechą jest to, że praktyka ta nie jest <br>stopniową drogą do określonego celu. Warto zauważyć, że pewne metody są <br>typowe dla praktyki po 'oświeceniu'. Jest to na przykład pisanie 'wersów <br>komentujących' i komentarzy do koanów. Mistrzowie zen znajdowali <br>upodobanie w lekturze nauk dawnych mistrzów, wdając się z nimi w swoistą <br>ponadczasową rozmowę. Także dopiero po doświadczeniu 'oświecenia' jest <br>możliwe piętnowanie błędnych poglądów i krytyka fałszywych mistrzów zen. <br>Świadczą o tym liczne polemiki. Przykład Linji pokazuje nam, iż wielu <br>mistrzów zen odwiedzało innych, chcąc zweryfikować ich 'oświecenie', nie <br>ustawali także w sprawdzaniu swoich uczniów, nawet po