dziewięćdziesiąte. Pojawiają się nawiązujące do teologii kawałki, jak "Karlgoro godzina 18.00" Baranieckiego (1983), "Jeruzalem" Cyrana (1988), "Agent Dołu" Wolskiego (1988), "Złota Galera" Dukaja (1990), "Nawrócić Avalon", "Krew i deszcz" Żerdzińskiego (1991, 1992), "Panzerfaust" Janusza (1994), "Święto śmiechu" Oramusa (1995). W kraju, w którym przez czterdzieści lat politycy i szkoła wdrażali urzędowy ateizm, ale którego bokserzy robili na olimpiadach znak krzyża w narożniku przed walką - wylała się fala fantastyki religijnej. Zapewne - nieortodoksyjnej, zapewne - czasem wobec religii krytycznej, ale nie wypowiadającej wojny podstawowym chrześcijańskim wartościom. U Żerdzińskiego na innych planetach "krzyżują" na kole, u Oramusa mesjasz może być żywym drzewem, ale żaden