się wygodniej w życiu, mają piękny dom i porządnie ubierają swoje żony...<br> &lt;page nr=53&gt;<br> I zaczynam sobie wmawiać, że ta młoda para naprzeciwko w oknie to nasza historia, dalszy ciąg historii mojej i Stefana.<br> A widzę to tak: Ja jestem żoną Stefana, nie rozumiejącą go już zupełnie, więc on nigdy nie znajduje we mnie oparcia.<br> Dlatego stoi często w oknie i jest bardzo daleko ode mnie.<br> Jesteśmy już sobie obcy i ja wcale nie staram się go zrozumieć.<br> I wszystko się zgadza, bo przecież nigdy, od pierwszej chwili naszej znajomości do ostatniej, nie rozumiałam go całkowicie.<br> Wystarczała mi wtedy świadomość, że kocham go