jest raczej tak, że uczestnicząc nie do końca dobrowolnie w ruchu materii, podmiot musi się co jakiś czas kontrolnie "zbiegać" i odnajdować, choćby na moment, poczucie spokoju, odpoczynku i równowagi?<br>Wyraźnie o taką potrzebę spokoju tu chodzi, stąd aluzja do fraszki Kochanowskiego. Jednocześnie Białoszewski pokazuje, w czym jego sytuacja wyczerpanego wędrowca różni się od sytuacji zmęczonego gościa w utworze dawnego poety. Tam koiła kontemplacyjna więź z naturą, ze światem. Teraz nie możemy już liczyć na wsparcie z zewnątrz. Trzeba "się zbiegać" samemu i trochę na przekór ruchliwemu porządkowi rzeczy.<br>A zatem - wbrew sądom Sobolewskiej - sprzeczność między podmiotem i rzeczywistością, pomiędzy poetą