Typ tekstu: Książka
Autor: Meissner Krzysztof
Tytuł: Klasyczna teoria pola
Rok: 2002
Autor: Meissner Krzysztof
Tytuł: Klasyczna teoria pola
Rok: 2002
spełniającą warunek
Jeżeli . spełnia równanie Diraca
A.5. Formy różniczkowe i klasy charakterystyczne
A.5.1. Formy różniczkowe
Przypomnijmy w tym dodatku pewne fakty dotyczące form różniczkowych, znane Czytelnikowi z kursu analizy matematycznej. Najbardziej ogólną jednoformę
zapisać można w postaci kombinacji liniowej wektorów bazowych oznaczanych dxi
stanowiących bazę w przestrzeni wektorowej, której wymiar jest równy wymiarowi czasoprzestrzeni.
W przestrzeni form różniczkowych wprowadzić można (obok naturalnego
dodawania i mnożenia przez funkcje) mnożenie oznaczane symbolem ., zwane iloczynem zewnętrznym. Iloczyn ten jest antysymetryczny
Możemy wprowadzić dwuformy jako elementy przestrzeni wektorowej rozpiętej na wektorach bazowych dxi - dxj i, ogólniej, n-formy rozpięte na iloczynie zewnętrznym
Jeżeli . spełnia równanie Diraca
A.5. Formy różniczkowe i klasy charakterystyczne
A.5.1. Formy różniczkowe
Przypomnijmy w tym dodatku pewne fakty dotyczące form różniczkowych, znane Czytelnikowi z kursu analizy matematycznej. Najbardziej ogólną jednoformę
zapisać można w postaci kombinacji liniowej wektorów bazowych oznaczanych dxi
stanowiących bazę w przestrzeni wektorowej, której wymiar jest równy wymiarowi czasoprzestrzeni.
W przestrzeni form różniczkowych wprowadzić można (obok naturalnego
dodawania i mnożenia przez funkcje) mnożenie oznaczane symbolem ., zwane iloczynem zewnętrznym. Iloczyn ten jest antysymetryczny
Możemy wprowadzić dwuformy jako elementy przestrzeni wektorowej rozpiętej na wektorach bazowych dxi - dxj i, ogólniej, n-formy rozpięte na iloczynie zewnętrznym
spełniającą warunek <br><gap><br><page nr=147><br>Jeżeli . spełnia równanie Diraca <br><gap><br><br><tit>A.5. Formy różniczkowe i klasy charakterystyczne </><br><br><tit>A.5.1. Formy różniczkowe </><br><br>Przypomnijmy w tym dodatku pewne fakty dotyczące form różniczkowych, znane Czytelnikowi z kursu analizy matematycznej. Najbardziej ogólną jednoformę <br><gap> <br>zapisać można w postaci kombinacji liniowej wektorów bazowych oznaczanych dxi <br>stanowiących bazę w przestrzeni wektorowej, której wymiar jest równy wymiarowi czasoprzestrzeni. <br>W przestrzeni form różniczkowych wprowadzić można (obok naturalnego <br>dodawania i mnożenia przez funkcje) mnożenie oznaczane symbolem ., zwane iloczynem zewnętrznym. Iloczyn ten jest antysymetryczny <br><gap><br>Możemy wprowadzić dwuformy jako elementy przestrzeni wektorowej rozpiętej na wektorach bazowych dxi - dxj i, ogólniej, n-formy rozpięte na iloczynie zewnętrznym
