trawiastych liści. Dopiero po osiągnięciu maksymalnej wysokości około 40 m rozwidlały się wielokrotnie na coraz drobniejsze gałęzie zakończone drobno ulistnionymi witkami z szyszkami zarodniowymi. Zastanawiające, że przetrwanie gatunku ogromnego Lepidophloios zależało od krótkiego okresu reprodukcji kończącego wzrost. Środowisko musiało więc być bardzo stabilne. Pokrój drzewiastych lepidodendronów wskazuje na ostrość konkurencji wewnątrzgatunkowej.<br>W lesie lepidodendronowym musiał odbywać się morderczy wyścig do światła. Te drzewa, które nie zdążyły uprzedzić są siadów w utworzeniu sklepienia koron, miały nikłe szanse na owocowanie.<br>Żyjące w nieco suchszych miejscach lepidodendrony z rodzajów Lepidodendron, Anabathra czy Diaphrodendron, nieco mniejszych rozmiarów, wytwarzały boczne zrzucane okresowo gałęzie. Na wyniesionych piaszczystych