Goethem i romantykami. "W najbardziej brutalnej, bezwstydnej i najbardziej prozaicznej materialności, w jakiej ukazuje się kobiecość, nie ulega likwidacji ani jej tajemnica, ani jej wstydliwość." A syn jest u Levinasa jeszcze bardziej zinstrumentalizowany. <br><br>marek@kosmos.czyli.świat<br>Ciebie to nie przekonuje. Trudno. Dla Ciebie to nie filozofia, tylko jakaś mętna wiara. Ale gdybyś miał syna, czy nie widziałbyś tego, jak bardzo jest do Ciebie podobny, że to w jakimś sensie nowa wersja Ciebie samego? Jedyna, która może przetrwać. Levinas mówi tylko tyle: czas wykrojony przez nasze biografie to nie koniec. Istnieje wieczność i może coś więcej. A Ty na to mówisz