co spadły wraz z burzą, oniemiały na chwilę, gdyż radosne zdumienie odebrało im głos. Teraz zawyły wdzięcznie wszystkie razem.<br>- Co się stało? - zawołał drżącym głosem Francuz.<br>- Jesteśmy ocaleni! - zakrzyknął Adaś. - Tam jest jeszcze jeden... Staszek, prędko, u Boga Ojca! Uwolnij tamtego! Ponieważ jednej latarki było za mało, więc usłużne błyska<br>wice raz po raz oświetlały mokrą norę &lt;page nr=180&gt;.<br>Po pięciu minutach było po wszystkim. Burski otoczył ramieniem słaniającego się Adasia i prowadził go po schodach.<br>- Co z tamtym? - cichszym i ostrożnym głosem pytał Adaś. - Nie może iść! - odpowiedziano mu z kąta. - Trzeba go będzie nieść... Może są gdzie jakie nosze?<br>- Nie wiem