kelnerem. Wyglądał na zawstydzonego i bardzo nieszczęśliwego. Widmar otarł twarz chustką i wypadł z kawiarni na ulicę.<br>"Taka podłość! Taka podłość!" myślał. Dławił się od wyrzutów sumienia. Wzdłuż prawej ręki biegały mrówki, może dlatego, że przy powitaniu podał ją krawcowi. Schował więc rękę do kieszeni i mknął po ulicy jak wicher .<br>&lt;page nr=16&gt;<br> Potrącał przechodniów, nie przepraszał, nie zatrzymując się pędził dalej coraz prędzej.<br>"Taka podłość, taka podłość! - myślał o sobie. Nigdy nie przypuszczałem, że miłość i podłość to jedno i to samo."<br>Przed oczami wciąż jeszcze miał obraz złośliwej pani, która przeszła obok niego w kawiarni. "Cóż to za głupstwo ona powiedziała