syncytium, co charakteryzuje dzisiejsze gąbki szklane (Hexactinellida). Igły mogą być powiązane ze sobą nieregularnie przez cement krzemionkowy bądź połączone w regularną, jednorodną sieć, w której nie ma granic pomiędzy poszczególnymi igłami (ryc. 6.7). Inne syncytium tworzy złożoną wielowarstwową sieć przy powierzchni ciała, poprzez którą swobodnie przepływa woda przepędzana ruchem wici osobnych komórek osadzonych w syncytium. Palisada microvilli wokół wici służy do wychwytywania pokarmu. Większość prymitywnych heksaktinellidów wymarła w późnym paleozoiku, ale na mezozoik przypadł rozkwit form stosunkowo płytkowodnych, bytujących na podłożu wapiennym, o igłach zlanych ze sobą ww jednorodną, bardzo <page nr=142> regularną sieć. Znaczne naprężenia występujące w takim szkielecie, nie rozładowywane