równinie morza i pełen skrywanego drżenia<br>staram się odgadnąć, kiedy będzie ten ostatni schodek. Błogość bowiem<br>nigdy nie jest taka jednoznaczna. Toteż wciągała mnie i odstręczała<br>zarazem, budziła ufność i nieufność zarazem, jakby coś obiecywała po<br>tamtej stronie widnokręgu i przejmowała równocześnie trwogą.<br> Kto wie, może oczekiwanie należy do natury widnokręgu, bo śledziłem<br>te dalekie czerwone błyski, jakbym od tego widnokręgu i ja czegoś<br>oczekiwał. Pozwalało mi to przynajmniej nie słyszeć tych wszystkich<br>wrzasków, nawoływań, pisków, śmiechów, unoszących się nad plażą, ani<br>też nie odczuwać gęstości ludzkich ciał cisnących się jedno przy drugim<br>jakby do jakiegoś ogromnego wodopoju.<br> Paweł na szczęście