wojny światowej. Brak bazy<br>internatowej i tzw.<br>stancji uniemożliwiał podjęcie nauki przez setki studentów<br>pochodzących ze wsi lub<br>małych ośrodków miejskich. Dlatego światłe kręgi warszawskiej społeczności,<br>kadra nauczająca, działacze społeczni podjęli przy współudziale samopomocowych<br>organizacji studenckich starania o zapewnienie studiującym<br>godziwych warunków<br>mieszkaniowych na czas nauki. Chodziło o skromny, schludny,<br>widny i zimą<br>ogrzany pokój w internacie za umiarkowaną opłatą.<br> Dzięki tym działaniom już w końcu lat 20. istniało w Warszawie<br>siedem domów<br>akademickich, każdy z 300-400 miejscami. O przydziale decydowały<br>samopomocowe organizacje studenckie: liczba miejsc była<br>proporcjonalna do udziału<br>w pracach organizacyjnych. To spowodowało powstanie tzw.<br>układów, jeśli chodzi