wiarygodność pod wpływem odrażającej jatki, którą śledzimy razem z nim - w trwodze, litości i obrzydzeniu. <br><br>&lt;tit1&gt;To nie "Gladiator"&lt;/&gt;<br>"&lt;name type="tit"&gt;Quo vadis&lt;/&gt; będzie zestawiane z &lt;name type="tit"&gt;Gladiatorem&lt;/&gt; i innymi superprodukcjami zza oceanu - sądzę, że dla zilustrowania tezy o wyższości kina europejskiego, które daje do myślenia, nad kinem amerykańskim, zatrzymującym się jakoby na poziomie widowiskowych atrakcji. Niewątpliwie finał polskiego filmu, doprawdy nieoczekiwany, stawia całą opowiadaną historię w zaskakującym świetle. Czym jest dzisiaj pojęcie wierności swoim przekonaniom, miłosierdzie, postulat wybaczania nieprzyjaciołom? - pytania takie można dzięki ostatniej scenie postawić. Myślę jednak, że narzucałyby się z większą siłą, gdyby temperatura lwiej sekwencji rozciągała się na cały film, gdyby