regularności, nawet w warstwie inventio, ale innowacje te spotkały się z naganą krytyków i teoretyków literatury. Kochanowski, który jako autor Pieśni, Fraszek, Satyra, a potem Trenów, tworzył odmiany gatunkowe własne, o skutkach dla literatury polskiej niejako prawodawczych, w Odprawie postępował śladami greckich mistrzów. Można by wprawdzie rzec tak: literatura europejska więcej zawdzięcza temu, że się sprzeniewierzyła antykowi, niż temu, że była mu wierna. Bez odwrotu od zasady wierności nie byłoby francuskiej tragedii klasycystycznej, nie mówiąc o "nieokrzesanym" geniuszu Szekspira. Ale włoska, francuska czy angielska droga do własnego dramatu też zaczynała się od regularności i poprawności. I nie jest winą Kochanowskiego, że